Klein paradijs

Het lijkt al eeuwen geleden, maar ik ben toch echt pas een week weg. Tijd voor een verslagje, want jullie zitten natuurlijk met allerlei brandende vragen zoals ‘Hoeveel kakkerlakken heeft ze al in haar huis gespot?’, ‘Heeft ze al heimwee?’, ‘Houdt ze vakantie of doet ze ook nog wat nuttigs?’.
Zoals ik al zei, één week ben ik hier nu.. En ik zit dus potverdorie al op 1/4 van het hele spul. Maar ik heb me in deze oriëntatieweek zeker wel georiënteerd en het was een bomvol 1/4 deel.

Laat ik beginnen bij waar een reis mee begint: het vertrek. Vanaf Schiphol vertrok ik naar Bangkok. En hier valt niet veel over te vertellen (I’m sorry). Ik stapte in het vliegtuig, had extra beenruimte doordat ik vooraan ergens zat, kreeg voor vliegtuigetenbegrippen heerlijk te eten, keek zo ongeveer 4 films en ik stapte weer uit. In Bangkok heb ik op een heerlijk loungestoeltje een dutje gedaan. Bij de gate heb ik mijn Ubudiaanse kameraad ontmoet. Meneer kwam uit Ubud (waar ik dus ook heen moest en ik kon dus wel meerijden) en was er één van de naar eigen zeggen ‘royal family’. Hij zal dadelijk nog een mooi en vooral handig rolletje spelen in mijn verslag.

Ook de vlucht van Bangkok naar Denpasar was heel relaxed. Mijn Nieuw-Zeelandse vriend Jack en ik deelden 4 stoelen, dus dit keer kon ik nog wel een paar uurtjes slapen. In Denpasar aangekomen was mijn eerdere ontmoeting met Agung (royal family etc.) erg nuttig. Het relaxte sfeertje hier op Bali zetten ze namelijk ook op het vliegveld voort: 3 vluchten op 1 bagageband. Mijn nieuwe vriend nam mijn bagagekaartje mee en zorgde ervoor dat mijn koffer van achteren werd gehaald, omdat hij zo famous was. Daarna namen zij de koffer mee door de douane, vulden voor mij één of ander formulier in en sjouwden mij koffer naar het vrouwtje dat me op kwam halen. Zeker niet verkeerd geregeld, dacht ik zo.

Een typisch Indonesisch moedertje stond me op te wachten. Na heel wat drukte gezien te hebben tijdens de autorit kwamen we in het rustige straatje van het huis waar ik zou verblijven. Nadat we de poort doorliepen er allerlei gebouwtjes langsliepen kwamen we achter nog een poortje bij het huis. Na de informatie over het huis met woordgebruik zoals ‘hurkwc’, ‘koude douche’ en ‘niet zeker of er een echt bed is’ had ik een gehucht verwacht waarbij ik op de grond sliep en de kakkerlakken over me heen kropen. Maar nee, alles viel me 100% mee. Om maar een voorbeeld te noemen, de badkamer: de helft met dak, andere helft met planten beschut inclusief boom midden in de kamer, een bad en een douche waarbij je heel natuurlijk op steentjes staat. Deze informatie is nu eigenlijk vrij overbodig aangezien ik de dag erna naar een ander huis ben verhuisd, omdat ik gewoonweg nog niet genoeg verwend was.

Bij aankomst werd er meteen voor me gekookt, maar dan ook echt alleen voor mij. De andere twee vrijwilligers waren namelijk uiteten. Gelukkig kwam even later mijn coördinator uit Thailand, Bobo (oh wat een geweldig mens, zoals alle mensen hier op Bali), mij vergezellen. Marte en Sabine kwamen even later ook terug en hadden meteen een verzoek: of ik de Batur Vulcano met ze wilde gaan beklimmen morgen. Ja natuurlijk, maar hoe laat dan? Nou we worden om 2.45u opgehaald. Met het motto ‘pakken wat je pakken kan’ zei ik meteen ja. En na een lange vlucht en een extreem korte nachtrust met dank aan de kippen, hanen en honden vertrokken we naar de vulkaan.

Wat een top ervaring was dat! Met onze zaklampjes vertrokken we midden in de nacht samen met onze gids naar de top om daar de zonsopgang te bekijken. Zo snel als we zijn stonden we in nog geen anderhalf uur boven. Wat betekende: wachten tot de zon op kwam met niet al te winterse kleding en ± 10 graden Celsius. Maar het was het allemaal dubbel en dwars waard. Met uizicht op Mt. Agung en Baturlake zagen we de zon langzaam maar zeker opkomen. Gelukkig hadden we zo’n geduldige en meedenkende gids dat hij perse wilde wachten tot alle mist verdwenen was om het prachtige uitzicht te kunnen bewonderen. Na nog de krater bekeken te hebben begon de afdaling. Deze kostte een stuk minder energie, maar vergde wel een stuk meer oplettendheid. Na een afdaling met een omweg konden we op de terugweg in de auto weer een beetje bijkomen.

Deze zondag zou de rest van de in het totaal 14 vrijwilligers arriveren, dus natuurlijk erruuuug spannend met wie ik deze 4 weken op gescheept zou zitten. Aangezien hiervoor het tweede huis gereed was gemaakt, pakte ik mijn kans om naar het nog mooiere huis incl. veranda met uitzicht en een stapelbed i.p.v. een matras die ik moest delen te verhuizen. Verder nog wat informatie voor de liefhebbers: in mijn huis slapen nog 5 andere vrijwilligers en Bobo. Ik lig boven in het stapelbed en er liggen er nog 3 op mijn kamer. In het andere huis slapen 9 personen.

Na een sushidiner in de stad met zijn allen (waaronder zo’n 8 Nederlanders, wat zijn we toch een avontuurlijk volk), kon ik heerlijk slapen na mijn extreem korte nachtjes. En dat was ook wel nodig voor de oriëntatieweek die voor de deur stond. Het volle programma begon met een kleine rondleiding door het centrum van Ubud, een kijkje op de markt met honderden winkeltjes die op elkaar lijken en het monkeyforest (thank god dat die apen me niet zo interessant waren) waarbij ik me nog ontdaan heb van de slechte geesten bij het heilige water. De dag sloten we af met een Balinees welkomstdiner (natuurlijk traditioneel op de grond met z’n allen) en een vuurdansshow. Nou, dat was me een ervaring. Na een hoop eentonig gezang waarbij ik letterlijk, shame on me, in slaap viel, werd er vuur gemaakt. Hierna draaide een man wat rondjes om het vuur en verwachtte ik dat ik elke minuut weer in slaap kon vallen, totdat hij er ineens met zijn voeten doorheen sjeesde. Vandaar dus VUURdans… Na nog een flink aantal keren er in trance doorheen geschoven te zijn, was het feest afgelopen. Wow, die man was gestoord.
De rest van de week hebben we nog wat taallessen gehad, als ware Hindoes bloemoffertjes gemaakt, een kookles gehad, een avondje naar de sisha lounge in Ubud geweest en bij het 5sterren zwembad gechilld. Daarnaast hebben we een prachtige tocht door de rijstvelden gemaakt, waarbij we daarna de dorpjes en de natuur ingingen. We concludeerden dat we in het paradijs zaten! Een andere bijzondere en vooral creatieve ervaring was het batik painting, of terwijl een doek verven. Hoe het precies in zijn werk gaat: google. Het resultaat mag er in ieder geval wezen, ondanks dat de dochter van de eigenaar mijn achtergrond zwart wilde maken en daarbij mijn halve oranje bloem meenam. De eigenaar heeft er lang over gedaan, maar hem weer helemaal de oude gekregen. Pak van mijn hart!
Daarna hebben Lianne en ik nog wat goede dealtjes gemaakt op de markt. Wij zijn er zeker van dat wij afdingkampioenen zijn na deze 4 weken!
De laatste (heilige) ervaring waarbij ik sta te trappelen om hem met jullie te delen was het bezoek aan the holy water temple Tirta Empul. Na ons in sarongs gehesen te hebben begonnen we aan onze spirituele ervaring. Dit houdt in: bidden, 5 keer en elke keer voor iets anders. Met heilig water, rijst en bloemen over ons heen, vertrokken we naar het heilige water. Hier stonden ongeveer 15 soort van fonteintjes op een rij.. En je raadt het al, duik er maar in (natuurlijk met schouders en knieën nog steeds bedekt) en doe een heel riedeltje bij elk fonteintje: 3 keer gezicht was en 1 keer met je hoofd eronder. Gelukkig was het vandaag de koudste dag tot nu toe en was het water dus ook geweldig warm. Ha-ha. Maar je kunt je voorstellen, na al dit ‘gedoe’ voelde ik me heeeel heilig.

We hebben zo een Thais afscheidsdiner voor Marte en gaan daarna verder in Ubud. Morgen rijd ik op een olifant en bouw ik een feestje in Kuta . Voor de critici onder ons: Kuta is misschien niet mooi, maar daar ga ik ook niet voor! Na daar in een hosteltje geslapen te hebben zien we zondag wel verder!

Zoals ik al zei, het paradijs dus.. En wat deed ik hier ook alweer? Oh ja, vrijwilligerswerk. We zullen dus nog iets nuttigs moeten gaan doen. Maar niet getreurd, daar mag ik maandag mee beginnen!