Wat kielomieeeters en Engelse lessen verder

Voordat ik aan het echte werk begon, stond er nog een feestweekend gepland. Met de hele negenvoudige Hollandse bende zouden we Kuta onveilig gaan maken. Terwijl het grootste deel al vertrokken was naar het zuiden, gingen Lianne, Hennelotte en ik olifantje rijden. Met onze hoge verwachtingen viel de toeristische kruising van een dierentuin en een pretpark een beetje tegen. Maar goed, ik heb de olifanten kunstjes zien doen en een rondje op onze ietwat eigenwijze Tia Maria gereden. Nu kan ook ik, Kelly van Dortmont, zeggen: Ik heb op een olifant gereden!
Na een fantastische autorit kwamen we in Kuta vast te zetten met de shuttlebus. Met onze grote mond en een ex-scoutinglid onder ons dachten wij zelf wel de weg naar ons hostel te vinden. Zo gezegd, zo gedaan! Want gelukkig waren er hele behulpzame mensen die ons zomaar een kant op wezen met de geruststelling dat het ‘just one kielomieeeter’ was. Anderhalf uur en heel wat kielomieeeters verder, kwamen we bij Bedbunkers aan. Mijn hostelontgroening kon beginnen en dit keer nog wel in een stapelbed van 3 hoog. En die moesten we dus nog beklimmen na een nachtje stappen. Maar don’t worry, met onze lenigheid en acrobatische kunsten is dat allemaal gelukt. Over lenigheid gesproken, gisteren hebben we yoga incl. meditatie gehad. Als een elastiekje ben ik nu, kan ik je vertellen! Ik had medelijden met die arme man die dit gratis kwam doen omdat hij bewegen en gezondheid zo belangrijk vond, aangezien iedereen het erg serieus nam.
Nu weer verder met het Kuta-avontuur… Na een westerse maaltijd (een pizza heeft nog nooit zo goed gesmaakt) gingen we naar Sky Garden. Een hippe tent met 4 verdiepingen incl. dakterras en niet geheel onbelangrijk: gratis cocktails tussen 9 en 10. (Overigens is het altijd wel ergens happy hour.) Gelukkig waren wij er al om 10 voor 10. En ook heel gelukkig moesten we naar verdieping 4 voor de gratis drank. Na wat trapgeren kon iedereen net twee cocktails bemachtigen (we mochten er maar 1, maar oh oh, stoere boefjes dat we zijn). En na heel wat Viagrashotjes (het enige goedkope dat ze hadden), verhalen van Australische surfers en 20 x “It’s soooo nice to meet you”, vertrokken we met het uitgedunde groepje van Lianne, Nina, Sanne en ik naar na de volgende discotheek, waar we maar liefst 5 min. zijn geweest. Uiteindelijk zijn we bij iets anders beland en we hebben onze avond even goed door besproken.
De volgende dag stond ingepland als chilldagje en chillen hebben we ook gedaan: strand en winkeltjes. Op het strand werd ik overigens nog meer aangestoken door het surfvirus, dus dat gaat ook zeker nog gebeuren! Verder op de planning om langs Tanah Lot (tempel) te gaan op de terugweg. Dit hebben we uiteindelijk helaas niet gedaan. Omdat we afhankelijk waren van andere vrijwilligers die uit Jimbaran en een ander hotel in Kuta moesten komen, zouden we te laat zijn voor de zonsondergang daar.
Zondagavond zag nog niemand het voor zich dat we de volgende dag voor 40 mini Indo’s zouden staan. Het contrast was ook erg groot maandag, na de geweldige oriëntatieweek en het weekend. Toen we bij het schooltje aankwamen zakte de moed me in de schoenen. Het was wel duidelijk: ik had me niet goed genoeg voorbereid. Het evaluatieboekje van de vorige vrijwilligers beloofde anders toch veel goeds. Ze konden de kleuren, kledingstukken, lichaamsdelen, noem het maar op en ze zouden het kunnen. De verbazing en paniek van ons is wel te begrijpen als je bedenkt dat ze in werkelijkheid niet verder kwamen dan ‘Good morning’. Na een rommelige eerste dag was ik voor de eerste keer sinds ik op Bali ben gebroken. Dat beloofde wat voor de volgende dag!
Gelukkig kregen we (Lianne, Hennelotte en ik) het steeds meer in de vingers en begon ik het zelfs leuk te vinden. Okay, ik klaag niet, maar ik heb nou niet bepaald mijn roeping gemist. Leuke momentjes zijn als de kids klaar zijn met het overschrijven van het bord en uit volle borst roepen: FINISSSSSJ! Dit doen ze zo vaak, dat je er aan het einde van de dag bijna doof van bent. En dan een half uur kunnen genieten van de krul of smiley die je zet in hun schriftje. Wat me wel is opgevallen dat ze hun fouten bedekken met hun hand bijvoorbeeld voor de rest van de klas als je ze hebt verbeterd. Het geeft maar weer aan hoe perfectionistisch en ijverig de kinderen zijn.
Na een high five van elk kind aan het einde van de dag (inmiddels 5 uur) vertrekken we moe maar voldaan weer in ons super luxe busje naar huis. In het super luxe busje worden 4 x per dag 10 vrijwilligers gepropt als sardientjes in een blikje. Het kraakt van alle kanten, de kabels zijn zichtbaar en op sommige plekken in de vloer kun je de weg bewonderen. Daarnaast verwacht ik, zoals Nina dat zo mooi zegt, lichtgevend radioactief terug te komen van alle gassen die in de auto hangen. Gelukkig heeft onze chauffeur er nog wel lol in als wij weer even bang zijn dat we de helling niet op komen: “Car 25 years old hahahaha”.
Na deze uitputtende dagen hebben we een nieuwe hobby gekweekt: goddelijke taart eten bij het café op de hoek. (Overigens doen we ook aan ontspanning tussen het lesgeven door: zwemmen @ The Mansion Hotel). Voor degene tegen wie ik had gezegd “Ik zal vast afvallen als ik daar zit”: dat gaat jullie en mezelf zwaar tegenvallen. Mijn huisgenoten werken namelijk niet echt mee aangezien onze gezamenlijke hobby en gespreksstof nummer 1 eten is. De chips, snoep, koekjes en taart vliegen je om de oren hier. (Misschien door de vele rijst die door onze privékok wordt klaar gemaakt.) Een ander gezamenlijke interesse is de muziek van Adele. Gelukkig had ik het album op mijn mobiel staan en konden we dit tijdens onze ‘Adele-mee-zing-avond laten blijken.
Na nog één dag lesgeven trekt het dynamische kwartet er weer op uit. Het noorden, met name Lovina is aan de beurt. Wat onze plannen zijn, houd ik nog geheim tot mijn volgende blog! Spannuuuuund.
Vanavond vieren we de laatste avond in Ubud van Nina! Gewoon omdat we wat willen vieren, want dit weekend is ze er ook gewoon nog bij.
Ik ga nu beginnen aan mijn wandeltocht door de regen naar Ubud.. Lianne, waarom wilde je ook alweer lopen??

P.S. Nog een oproep aan de trotse sponsor van mijn vorige blog. Het geld gaat vrij hard, dus meer sponsorgeld is altijd welkom! Daarnaast vinden mijn huisgenoten donaties ook niet erg om te krijgen!