All good things come to an end
Blijf op de hoogte en volg Kelly
30 Juli 2012 | Indonesië, Ubud
Mijn titel is niet erg origineel, maar het is zo: het was een top tijd en het is nu klaar. Over een paar uur zit ik in het vliegtuig en is mijn reis en carriere als engels lerares voorbij. Die carriere stopte trouwens vrijdag al.
We hadden leuke maar natuurlijk educatieve dingen voor die dag voorbereid. Aan alles merkte je die middag dat het de laatste keer was. De kinderen waren onrustig en ze tekenden van alles voor ons op het bord. Ze wilden zelfs geen pauze. Na ze er van overtuigd te hebben dat ze pauze nodig hadden (want wij hadden dat namelijk wel), hebben ze de pauzes half op onze schoot door gebracht. Alsof ze ons nog niet genoeg hadden gezien. En sinds wanneer vinden ze ons zo leuk? Misschien sinds dat ze die leuke potloden en koekjes van ons die dag hebben gekregen. Tegen het einde van de middag begonnen de kinderen uit het niets tot 10 te tellen en kwamen er allerlei pakjes tevoorschijn. Maar er ging iets mis, waardoor het geven van de cadeautjes werd uitgesteld. Uiteindelijk kregen we vooral veeeeel eten, shirtjes en een broek die 3 maten te klein waren, haarspeldjes en armbandjes. Ik kreeg vooral kilo's chocolade. Misschien had dat te maken met wat die week tijden het thema 'eten' op het bord stond: Lianne & Kelly like chocolate. Hebben ze toch nog wat geleerd! Na veel knuffels en groepsfoto's vertrokken we richting huis. Daar zou ik binnen een uur na afscheid te hebben genomen van mijn lieve coordinatoren, kokkinnetjes en natuurlijk medevrijwilligers vertrekken naar Uluwatu.
Wat heerlijk om die avond een eigen kamer met eigen badkamer te hebben. Ik heb er van genoten en heerlijk geslapen. Ik besloot de volgende morgen cultureel te beginnen met de tempel van Uluwatu. Proberend de aapjes te vermijden, bekeek ik de mooie uitzichten, want de gebouwtjes zelf stelden niet zo veel voor.
Ik heb overigens altijd gedacht dat alle Balinezen een soort van extra gen hebben waardoor ze zo vreselijk aardig zijn, tot die dag... De taxichauffeurs probeerde me stuk voor stuk te naaien met hoge prijzen. Nu durfde ze wel ja, nu ik in mijn eentje was. Het hoogtepunt was de rit terug vanaf de tempel waarbij ik vloeken en met deuren slaand de auto in stapte. Ik voelde me zielig. Gelukkig kwam alles goed toen ik op het mooie maar drukke mini strandje Padang Padang neer plofte. Daar was ik de rest van de middag wel zoet mee.
Nadat mijn huisgenoot in Ubud me gerust had gesteld dat haar vader bijna was verongelukt tijdens het paragliden, wilde ik het er toch op wagen. Helaas wist niemand me te vertellen waar het was, als ze tenminste al wisten wat paragliden was. Overigens zag ik zelf ook geen teken van paraglideleven. Geen paragliden dus.. Sorry voor deze anticlimax! Ik had het zelf ook graag anders verteld. Ik pakte dus maar vervroegd de taxi naar Sanur waar ik mijn laatste daagjes zou verblijven. Om precies te zijn in Big Pineapple Backpackers (de naam is net zo leuk als het hostel zelf!). Ik zie jullie al denken, ben jij aan het backpacken dan? Nee, ik kwam daar met mijn knalroze koffertje aan. Maar de vreemde blikken vielen me mee.
Die avond was het tijd voor een grote overwinning. Tenminste, ik had mezelf verteld dat ik heel goed op mezelf kon zijn, maar dat ik het alleen in een restaurantje zitten toch wel lastig zou vinden. Maar alles viel me dik mee toen ik een mooi tafeltje op het strand had uitgekozen. Al had Rubentje naast me tijdens deze romantische aangelegenheid het toch wel afgemaakt. Maar gelukkig kwam de ober vaak met me kletsen, hij vond met vast zielig. Na al de drukte in het vrijwilligershuis en het druk bezig zijn van die dag beviel mijn eenpersoonstafel me prima. Ik trakteerde mezelf op een seafood millennium en besloot dat ik toch wel een mooi leven had.
Hop hop, vroeg mijn bedje in want ik was moe en ik had mijn boot naar Nusa Lembongan geregeld voor de volgende morgen. Dit eilandje was een half uur varen vanaf Sanur. Mijn plan was om het ondergrondse huis te bekijken en de rest van de dag op het strand te chillen. Dat laatste leek in het water te vallen toen ik met kleine regendruppels die op mijn hoofd vielen aan de wandel was op het eiland. Bij het ondergrondse huis aangekomen was het vooral grappig. Onder de grond liet een mannetje me de badkamer, keuken en wat vleermuizen zien en na veel vast zitten met mijn tas in de mini gangetjes was het feest weer gedaan. Ook weer gezien! Ondertussen begon de zon zich steeds vaker te laten zien en wilde ik een ommetje maken richting Dream Beach. Maak er maar gerust een ' om' van. Na door wat typische Balistraatjes geslenterd te hebben kwam ik, jawel, bij de zee. Maar niet zoals ik bedoeld had. Geen strand waar ik mezelf kon installeren, maar een bedrijfje dat allerlei plantjes uit de zee haalde en naar de kant vervoerde. Jep, ook weer gezien! Op naar het echte strand dat overigens prachtig was! Tenminste, het was het mooiste dat ik in deze maand gezien heb en er waren welgeteld 5 mensen. Om 15.30u vertrok mijn boot weer terug, waarna ik rustig aan heb gedaan terug in Sanur. Later die avond ben ik natuurlijk weer op het strand beland, dit keer met een afsluitend pizzaatje.
Alles is op dit moment afsluitend. Over een uurtje pak ik de taxi naar het vliegveld. Het was een prachtige ervaring! Leuke mensen ontmoet, prachtige dingen gezien, veel over de cultuur geleerd. Kortom, de tijd van mijn leven gehad en het is een mooie ervaring die niemand meer van me af pakt. En al die andere cliche's!
Tot snel people! De laatste dikke kus vanuit Bali!
We hadden leuke maar natuurlijk educatieve dingen voor die dag voorbereid. Aan alles merkte je die middag dat het de laatste keer was. De kinderen waren onrustig en ze tekenden van alles voor ons op het bord. Ze wilden zelfs geen pauze. Na ze er van overtuigd te hebben dat ze pauze nodig hadden (want wij hadden dat namelijk wel), hebben ze de pauzes half op onze schoot door gebracht. Alsof ze ons nog niet genoeg hadden gezien. En sinds wanneer vinden ze ons zo leuk? Misschien sinds dat ze die leuke potloden en koekjes van ons die dag hebben gekregen. Tegen het einde van de middag begonnen de kinderen uit het niets tot 10 te tellen en kwamen er allerlei pakjes tevoorschijn. Maar er ging iets mis, waardoor het geven van de cadeautjes werd uitgesteld. Uiteindelijk kregen we vooral veeeeel eten, shirtjes en een broek die 3 maten te klein waren, haarspeldjes en armbandjes. Ik kreeg vooral kilo's chocolade. Misschien had dat te maken met wat die week tijden het thema 'eten' op het bord stond: Lianne & Kelly like chocolate. Hebben ze toch nog wat geleerd! Na veel knuffels en groepsfoto's vertrokken we richting huis. Daar zou ik binnen een uur na afscheid te hebben genomen van mijn lieve coordinatoren, kokkinnetjes en natuurlijk medevrijwilligers vertrekken naar Uluwatu.
Wat heerlijk om die avond een eigen kamer met eigen badkamer te hebben. Ik heb er van genoten en heerlijk geslapen. Ik besloot de volgende morgen cultureel te beginnen met de tempel van Uluwatu. Proberend de aapjes te vermijden, bekeek ik de mooie uitzichten, want de gebouwtjes zelf stelden niet zo veel voor.
Ik heb overigens altijd gedacht dat alle Balinezen een soort van extra gen hebben waardoor ze zo vreselijk aardig zijn, tot die dag... De taxichauffeurs probeerde me stuk voor stuk te naaien met hoge prijzen. Nu durfde ze wel ja, nu ik in mijn eentje was. Het hoogtepunt was de rit terug vanaf de tempel waarbij ik vloeken en met deuren slaand de auto in stapte. Ik voelde me zielig. Gelukkig kwam alles goed toen ik op het mooie maar drukke mini strandje Padang Padang neer plofte. Daar was ik de rest van de middag wel zoet mee.
Nadat mijn huisgenoot in Ubud me gerust had gesteld dat haar vader bijna was verongelukt tijdens het paragliden, wilde ik het er toch op wagen. Helaas wist niemand me te vertellen waar het was, als ze tenminste al wisten wat paragliden was. Overigens zag ik zelf ook geen teken van paraglideleven. Geen paragliden dus.. Sorry voor deze anticlimax! Ik had het zelf ook graag anders verteld. Ik pakte dus maar vervroegd de taxi naar Sanur waar ik mijn laatste daagjes zou verblijven. Om precies te zijn in Big Pineapple Backpackers (de naam is net zo leuk als het hostel zelf!). Ik zie jullie al denken, ben jij aan het backpacken dan? Nee, ik kwam daar met mijn knalroze koffertje aan. Maar de vreemde blikken vielen me mee.
Die avond was het tijd voor een grote overwinning. Tenminste, ik had mezelf verteld dat ik heel goed op mezelf kon zijn, maar dat ik het alleen in een restaurantje zitten toch wel lastig zou vinden. Maar alles viel me dik mee toen ik een mooi tafeltje op het strand had uitgekozen. Al had Rubentje naast me tijdens deze romantische aangelegenheid het toch wel afgemaakt. Maar gelukkig kwam de ober vaak met me kletsen, hij vond met vast zielig. Na al de drukte in het vrijwilligershuis en het druk bezig zijn van die dag beviel mijn eenpersoonstafel me prima. Ik trakteerde mezelf op een seafood millennium en besloot dat ik toch wel een mooi leven had.
Hop hop, vroeg mijn bedje in want ik was moe en ik had mijn boot naar Nusa Lembongan geregeld voor de volgende morgen. Dit eilandje was een half uur varen vanaf Sanur. Mijn plan was om het ondergrondse huis te bekijken en de rest van de dag op het strand te chillen. Dat laatste leek in het water te vallen toen ik met kleine regendruppels die op mijn hoofd vielen aan de wandel was op het eiland. Bij het ondergrondse huis aangekomen was het vooral grappig. Onder de grond liet een mannetje me de badkamer, keuken en wat vleermuizen zien en na veel vast zitten met mijn tas in de mini gangetjes was het feest weer gedaan. Ook weer gezien! Ondertussen begon de zon zich steeds vaker te laten zien en wilde ik een ommetje maken richting Dream Beach. Maak er maar gerust een ' om' van. Na door wat typische Balistraatjes geslenterd te hebben kwam ik, jawel, bij de zee. Maar niet zoals ik bedoeld had. Geen strand waar ik mezelf kon installeren, maar een bedrijfje dat allerlei plantjes uit de zee haalde en naar de kant vervoerde. Jep, ook weer gezien! Op naar het echte strand dat overigens prachtig was! Tenminste, het was het mooiste dat ik in deze maand gezien heb en er waren welgeteld 5 mensen. Om 15.30u vertrok mijn boot weer terug, waarna ik rustig aan heb gedaan terug in Sanur. Later die avond ben ik natuurlijk weer op het strand beland, dit keer met een afsluitend pizzaatje.
Alles is op dit moment afsluitend. Over een uurtje pak ik de taxi naar het vliegveld. Het was een prachtige ervaring! Leuke mensen ontmoet, prachtige dingen gezien, veel over de cultuur geleerd. Kortom, de tijd van mijn leven gehad en het is een mooie ervaring die niemand meer van me af pakt. En al die andere cliche's!
Tot snel people! De laatste dikke kus vanuit Bali!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
