Een bandversterkend weekend

Aaaah over een week zit ik al thuis! Time flies when you’re having fun. En ‘fun’ heb ik ook de afgelopen week weer gehad.

Ter afscheid van Sanne die vrijdag vertrok, zetten we ons ‘dieet’ even aan de kant. De taart bij het cafeetje aan het einde van de straat was nog steeds niet geproefd en daar moest verandering in komen. Want Sanne kon het natuurlijk niet maken om weg te gaan zonder van deze hemelse lemon-caramelcake te hebben genoten. ’s Avonds nog een ijsje en een drankje in onze oude vertrouwde Shisha Lounge XL na het afscheidsdiner en Sanne kon vertrekken. Het vertrek was enigszins dramatisch toen we de volgende dag afscheid van haar namen op de school met 80 kinderen om ons heen.

Over lesgeven gesproken, dat doe ik natuurlijk ook nog steeds! In de ochtend ben ik braaf aan het knutselen en ’s middags staan Lianne en ik voor de klas. Overigens ben ik hier ondertussen niet alleen Engelse lerares, maar ook clown en houd ik er hier en daar een blauwe plek aan over. Wat verwacht je anders als je onder andere de werkwoorden ‘fall’, ‘kick’ en ‘push’ uit wilt leggen. Daarnaast is het niet meer nodig om in mijn vrije tijd te bewegen. In de klas sport ik genoeg, dankzij nog meer werkwoorden zoals ‘run’, ‘swim’ en ‘dance’ en de liedjes ‘Head, shoulders, knees and toes’ en ‘If you’re happy and you know it’ (waarop we ondertussen vele varianten hebben, waaronder ‘Shake your ass’). Maar ook sport ik letterlijk in de klas wanneer de sporten moeten worden uitgelegd. Zo loop ik af en toe basketballend of kickboksend door de klas.
Gelukkig wordt al dit harde werken beloond, want niet alleen onthouden de kinderen veel, maar Lianne en ik hebben gisteren ons eerste afscheidscadeautje van een meisje in ontvangst mogen nemen. Aaaaaah..
Overigens worden ze sowieso steeds liever, vooral nadat ik ze het woordje ‘ please’ heb geleerd. Wanneer ze iets op het bord willen schrijven of iets dergelijks roepen ze in koor “ Kelly pleaseeeee”, waar ik natuurlijk eerst even van geniet voordat ik er 1 uit kies. Daarnaast hebben ze een ander stopwoordje. Nadat ik een keer “sit down” tegen ze zei incl. handbeweging, gebruiken ze het de hele dag door en hebben ze de handbeweging een gangstertouch gegeven. Wat een poepies zijn het toch.

En nu over op hetgeen waar jullie allen op hebben gewacht: mijn wilde weekendverhalen! Vrijdagavond vertrokken we (Lianne en ik, natuurlijk) weer naar Kuta. Tenminste, dat dachten we. Onze taxichauffeur kon het maar niet vinden en uiteindelijk viel het muntje: “Nooo Kutaaa, this is Changgu, one hour more drive!” En dan te bedenken dat ons hostel 10 minuten van Kuta af zou liggen.. Toen we in de middle of nowhere aan kwamen waren we zo chagrijnig dat het bijna grappig was. Je kunt je er wel iets bij voorstellen waarschijnlijk, aangezien we net door het drukke Kuta waren gereden, waarbij onze shophartjes sneller waren gaan slaan bij het zien van alle winkels zoals Pull & Bear, New Look en Topshop. En we reden er steeds verder vandaan... En fin, aangekomen bij onze Surfingdorms wilde we nog wat eten, maar na een ruzie met de taxichauffeur (de avond werd beter en beter) kwamen we na wat gewandel bij een verlaten vies restaurantje aan waarbij we nog best lekker hebben gegeten. Gelukkig had onze hostelgenoot onze surfles van de volgende ochtend ondertussen al kunnen regelen.
Tijd voor onze surfontgroening dus! Met 3 andere surfgroentjes en 2 instructeurs begonnen we aan ons surfavontuur. Op het droge zag het er veelbelovend uit, maar in het water straalde ik toch meer ‘Ik weet niet wat ik aan het doen ben’ uit. Er kwam vooral veel vallen en peddelen aan te pas, want de instructeur zocht elke keer weer plekjes uit van een kilometer van mij vandaan. “Kellyyyyyy, come here, waves are better!” En ik maar peddelen als een malle idioot. Overigens moesten we op een gegeven moment met zijn drieën tegelijk naar hem toe komen waardoor we een intiem momentje beleefden. Een (voor ons) enorme golf nam ons mee waardoor we met zijn allen inclusief surfboard over elkaar heen rolden in de golf, waarbij er menig surfboard-tegen-het-hoofd-incidentjes plaatsvonden. Maar goed, uiteindelijk heb ik maar liefst 2 seconden op mijn plank gestaan, waar ik overigens best trots op ben. Over het algemeen een hele vette ervaring en er is weer een droom van mij verwezenlijkt!
Hierna hebben we heerlijk op het strand gelegen. Heerlijk, omdat er daar bijna niemand is op een paar surfers na. En daarna hebben we een romantische strandwandeling terug gemaakt. Dit weekend hebben we dus maar omgedoopt tot ‘bandversterkend weekend’ na het over elkaar heen rollebollen in de golven en de wandeling op het strand. (En dan te bedenken dat we door kinderen op het schooltje al ‘twins’ worden genoemd.)
We waren die dag toch wel erg blij met ons nette en schattige hosteltje met perfecte surflocatie en de vorige avond waren we alweer vergeten.

’s Avonds was het tijd om met Nina (die ons vorige week al had verlaten) uiteten te gaan, erg leuk om onze verhalen uit te wisselen van de afgelopen week! Daarna moest de Sky Garden (die van de viagrashotjes, remember) onveilig worden gemaakt. Ik moet nog even kwijt: het leven op Bali is zwaar als je geen bier lust, vooral voor je portemonnee. Na me er 3 weken tegen verzet te hebben (alhoewel ik al wel een paar pogingen heb gedaan tot), is het hem ook dit weekend niet geworden. Happy hour van de Sky Garden beviel ons toch beter. Wat wil je nog meer met een uur lang gratis zoete wodka meuk. Daarnaast was het ook heerlijk om eens andere muziek te horen. In plaats van “If you’re happy and you know it...” kregen we nu “I am sexy and I know it”. En de levende Ipod in mij kwam weer naar boven.
Overigens hadden we dit weekend het ultieme VIP gevoel, toen de wc’s schoon werden gemaakt na elk gebruik, de kraan voor je werd open gedraaid en de papiertjes voor je handen werden aangegeven. Je hoefde alleen maar westers te zijn en op tijd te komen om VIP te zijn, maar toch best bijzonder voor in een discotheek.

Het surfen was zeker voor herhaling vatbaar, maar we lieten het toch maar zitten voor de volgende dag, want dat shoppen was erg verleidelijk. Natuurlijk was onze bestemming de shoppingmall die we die vrijdag hadden gespot en bijna rennend begonnen we aan onze shopsessie. En ik moet zeggen, ik ben best geslaagd! Nu maar hopen dat alles in mijn koffer past…
Op de terugweg naar Ubud wilde we Tanah Lot, de tempel met eb en vloed, nog even meepikken. Dit hadden we misschien niet met zonsondergang moeten doen, want het zag er zwart (of in dit geval wit) van de toeristen. Ik ben tot nu toe over alles positief geweest, maar dit was toch wel een dieptepuntje. We hebben gelukkig wel een klein stukje verderop van een mooi uitzicht met rotsen en kliffen langs de kust en de golven kunnen genieten.

Terug in het veilige en vertrouwde Ubud voelde het bijna als thuis komen, ik zit hier dan ook al 3,5 week. Dat gevoel wordt versterkt omdat iedereen je hier gedag roept (overigens is dat in heel Bali het geval hoor). Wanneer we door ons oude vertrouwde Penestanan lopen voel ik me net een celebrity wanneer alle kindjes en volwassenen incl. bejaarden naar je roepen. Overigens zeg ik wel het ‘veilige’ Ubud, maar we hebben een heuse slang gespot langs het paadje in onze achtertuin. Gelukkig wist Lianne mij te redden van deze agressieve wurgslang. Of liepen we er nou gewoon langs en was hij iets kleiner dan ik me nu inbeeld?

Overigens is het weer hier in Ubud weer wat beter na een week vol wolken en regen. Ik ben gisteren weer verkleurd, jawel, aan het zwembad bij The Mansion Hotel. Hopelijk kan ik hier deze laatste 3 dagen in Ubud nog van genieten! Daarna vertrek ik voor mijn laatste weekend. Ik doe dit al op vrijdag, aangezien ik zaterdag Ubud niet uit kan. De koning van dit dorpje moest zo nodig sterven en zaterdag is de crematie. Heel Ubud is al in crematiesferen op dit moment, ik zag net nog een hele stoet voorbij komen met foto’s van hem, muziek en kleurrijke gewaden en versiersels.

Een hele dikke kus vanuit het ZONNIGE Ubud en tot snel weer!