Als een gillende sprinkhaan

Laat ik bij het leukste beginnen: weekend! Want ook al ben ik hier niet degene die les krijgt, school blijft een versuffend effect op me hebben waardoor ik toch elke keer een gat in de lucht spring als het weekend is en ik het mooie Bali weer mag verkennen. Zoals ik al had verteld was Lovina afgelopen weekend aan de beurt. Na een afscheidsdiner voor onze projectverlaters (spaghetti heeft nog nooit zo lekker gesmaakt, na al die rijst) vertrokken Nina, Sanne, Lianne en ik vrijdag naar het noorden. En hoe.. Onze grote vriend, de taxichauffeur wilde waarschijnlijk ’s avonds weer op tijd thuis zijn, want onze 2,5 uur durende rit bestond uit haarspeldbochten op hoge snelheid, inhaalmanoeuvres in bochten waar je bang van wordt en dat allemaal door het gebergte heen. Maar gelukkig weten ze hier altijd een oplossing op: gewoon toeteren zodat iedereen weet dat je er aan komt.
Na deze helse rit te hebben overleefd kwamen we bij onze Homestay aan. Om Lianne te citeren: “Er stond een Duitse hobbit uit de Lord of the Rings op ons te wachten.” Ze begeleidde ons naar ons paleisje van het weekend: een vierpersoonskamer van nog geen 4 euro per nacht incl. ontbijt, strand op 2 min. lopen, handdoeken en klamboes. Oké, dat de gaten van de klamboes waren opgevuld met plakband en dat je zomaar de volgende morgen een vies stukje vastgeplakt aan je lichaam kon vinden, moet je maar even wegdenken. En het warme water moet er overigens even bij gedacht worden. Maar wij hadden niks te klagen! Het heeft juist leuke momenten opgeleverd en zo was ook weer duidelijk dat we toch flink verwend zijn hier in ons huisje.
Die avond hebben we het niet al te ruig gemaakt en het bij een barretje incl. wannabe Bob Marley gehouden. De wekker zou de volgende dag weer om 5 uur gaan. Het was namelijk tijd voor de dolfijnentocht! We gingen er met het idee in dat we waarschijnlijk toch weinig zouden zien. Daarom genoten we al van de zonsopkomst op ons mini bootje met onze beentjes buiten boord in het warme water. Maar het werd nog mooier: de dolfijnen vlogen ons om de oren. Nou bijna dan, het waren er in ieder geval wel veel. En dat verbaasde me, want het was bijna een dolfijnenjacht. Tientallen bootjes met toeristen vlogen erop af, wanneer er een dolfijn werd gespot.
Na deze mooie ervaring gingen we met hetzelfde bootje op snorkelavontuur. Na wat uitgelach en geklungel lagen we met flippers en snorkel in het water. Ik beken, het ging nog niet meteen soepeltjes met mij. Ik had nogal wat last van water in mijn bril en snorkel, waardoor er af en toe wat geproest en gehoest uit kwam. Maar oefening baart kunst en ook ik kon genieten van de mooie visjes en het (ietwat dode) koraal.
Na zoveel avontuur moesten we natuurlijk wel even uitrusten en onze energie aanvullen. Daar hielpen de club sandwich, het strand en natuurlijk de Balinese massage aan mee.
Deze dag sloten we af met een westerse maaltijd met vooraf gratis (ja, we blijven Nederlanders) arak en garlicbread. En daarna een dansje + cocktail in een half open barretje met live muziek. Verder was er ook wat entertainment van een ander kaliber: westerse vrouwen op leeftijd die aan het kleffen waren met te jonge locals. Om te kotsen!

Zondag zou ik één van de mooiste dingen ervaren tot nu toe. We vertrokken met onze gids naar de waterval Sekumpul. Het zou er niet zo toeristisch zijn hadden ze gezegd, maar daar twijfelde ik nog aan. Maar nee hoor, ze hadden niks gelogen! Een dikke vette wauw! Na een klein uurtje aan de wandel geweest te zijn kwamen we bij de waterval die adembenemend was. Als prachtige afsluiter besloten Nina, Lianne en ik te gaan zwemmen. Na wat rotsbeklimmingsactiviteiten konden we doen waar voor we kwamen. De adrenaline gierde door mijn lichaam, waardoor ik eruit zag als een gillende sprinkhaan. Het was dan ook puur genieten met het stromende water in je rug dat overigens een regenboog creëerde. Het leek wel of ik een natuurdocumentaire aan het bekijken was. Vooral omdat er verder geen mens te bekennen was.
Na een klim terug naar de auto, begonnen we aan onze 3 uur durende terugrit waarbij we nog mooie stukjes van Bali meepikte.

Aangekomen bij ons huis moesten we afscheid nemen van Nina.. Dubbele boeeeh. Maar er stonden al vervangers op ons te wachten, want de nieuwe vrijwilligers waren aangekomen. Het kostte ons helaas wel enige moeite om sociaal te doen na al deze avonturen waarvan we enigszins uitgeput waren, maar dat is ook allemaal weer goed gekomen na een nachtje slapen.

Ondertussen ben ik al weer aan de tweede lesweek begonnen. En het wordt echt leuk! Wanneer ik merk dat de kindjes meer en meer dingen onthouden, borrelen er gevoelens van trots op. En daarnaast zijn het eigenlijk ook wel schatjes. Misschien komt die band ook omdat de klas nogal flink uitgedund is naar 15-18 kinderen. (Het waren er eerst in de ochtend 40-45, in de middag 25-30.) Onze lestijden zijn ook veranderd, we geven nu les van 13.30u tot 17.30u. Daarom is er een uurtje voor het maken van lesmateriaal ingepland in de ochtend. En wat zijn Lianne en ik trots op onze Naked Truus! Truus is een poppetje op papier dat we kunnen aankleden met papieren kleertjes. (Dit natuurlijk om de kledingstukken in het Engels te leren.) Oh wat waren we gelukkig toen Truus met open armen werd ontvangen in de klas.

Na nog twee dagen lesgeven en een hoogstwaarschijnlijk heel zwaar afscheid van Sanne, vertrekken mijn bff Lianne en ik naar Kuta (ja, alweer). Eindelijk tijd voor ons surfweekend! Ik verwacht: blauwe plekken, schrammen, spierpijn en vermoeidheid. Maar ik kijk er zo naar uit! En dan worden die zakken chips van de afgelopen twee weken (we zijn overigens op een antisnoep-dieet) er misschien ook wat afgewerkt.

Overigens geen reden om jaloers te zijn, op het weer dan! De regen komt al bijna de hele dag met bakken uit de lucht en gelukkig morgen ook!

Adios amigos! Heel veel liefs vanaf m’n veranda